Panama en Colombia
Door: Brent en Amber
10 December 2014 | Ecuador, Quito
Hola amigos! Na weer 2 maanden verder te zijn en inmiddels ook alweer 2 landen verder hierbij ons nieuwste reisverslag over Panama & Colombia.
Panama; “het land van uitersten”
Vanuit Costa Rica zijn we met de bus via Sixaola, waarschijnlijk alleen bekend om zijn vele bananenplantages, de grens over gegaan naar Panama. Gaaf aan deze overgang is dat je daar de grens overloopt via een oude spoorbrug. Hierbij moest je ook nog wel goed opletten waar je je voeten neerzet aangezien er af en toe een plank miste. Om Panama in te mogen heb je een doorreisticket nodig en het scheelde dat we nog ons oude vliegticket hadden wat ons weer veel geld bespaarde aangezien we ook al verhalen hadden gehoord van mensen die niet in het bezit waren van een doorreisticket en handje contantje maar even wat geld moesten betalen voor een stempel. Hier is blijkbaar dus alles te koop ;-) Om bij onze eerste bestemming, Bocas del Toro, aan te komen moesten we een boot nemen wat uiteindelijk nog bijna een uur duurde. Eenmaal aangekomen op Bocas merk je gelijk de relaxte sfeer van het eiland. Wat hebben wij hier een top tijd gehad. Super goed hostel met weer warm water (dat warme water ga je toch wel erg waarderen! ;-)) De 1e dag doen we een boottocht naar verschillende eilanden die enkel bestonden uit wit strand, palmbomen omringd door een blauwe zee met een overvloed aan zon, wat een paradijs! Onderweg stoppen we ook nog even in Dolphin Bay om de aanwezige dolfijnen te bekijken. De volgende dag gebruiken we om Bocas zelf te verkennen en op zoek te gaan naar een goede duikschool. We vinden The Dutch Pirate. Je zou verwachten dat hier een Nederlander aan het werk is, maar het blijkt dat een Canadees genaamd Andre, het onlangs heeft overgenomen en de naam is veranderd naar Bocas Diving Pirates. Andre is een ontzettend aardige man waar je je onmiddellijk thuis voelt. We besluiten om onze PADI te gaan halen en starten eerst met een discovery duik, omdat Amber het toch wel een beetje eng vond. Amber heeft gedurende de gehele duik geen moment de hand van de instructeur losgelaten (Brent begon zich al een beetje zorgen te maken), maar heeft de duik voltooid. Amber was er nog steeds niet helemaal uit, maar besluit het de volgende dag gewoon te proberen, maar na nog een duik toch maar besloten om er niet mee verder te gaan. Omdat Amber geen zin had om thuis te zitten en snorkelen wel erg goed ging is ze telkens tijdens het duiken van Brent gaan snorkelen op dezelfde plek. Intussen hadden we een uitstekend restaurant met uitzicht op zee gevonden, waar je voor 4 dollar per persoon uitgebreid kon lunchen. Na 6 duiken en een ruime voldoende voor het examen haalt Brent zijn PADI. Na 9 dagen op Bocas reizen we verder naar Boquete, wat denk ik geen verdere uitleg nodig heeft. Hier leek het ons leuk om midden in de nacht de vulkaan Barú te beklimmen om zodoende voor zonsopgang boven te zijn om dit mooie tafereel te aanschouwen. Vulkaan Barú ligt op zo’n 3500 meter hoogte en de route duurde volgens de boeken 13 kilometer (klopte volgens ons niks van) en het was steil omhoog. We starten om 23:30 uur en worden door een busje afgezet op een hoogte van 1000 meter, oftewel nog 2500 meter klimmen en tevens ook dalen. Waar de tocht volgens sommige maar zo’n 7 uur in totaal hoeft te duren zijn we in totaal 12 uur bezig geweest om zowel boven als weer beneden te komen. Bovenop de top kan je zowel de Pacifische zee als de Caribische zee zien en we waren tevens op het hoogste punt van Panama, wat wel heel gaaf was! Hoewel het uitzicht schitterend was, konden we door de vermoeidheid en de kou er niet zoveel van genieten en besloten we na een uurtje weer af te dalen naar beneden. Tijdens de afdaling hebben we elkaar echt er doorheen moeten slepen en eenmaal aangekomen in het hostel zijn we gelijk ons bed in gedoken en hebben we verder niks meer gedaan. Vanuit Boquete reizen we door naar Panama City wat een busrit was van zo’n 8 uur. We bezoeken het Panama kanaal en besluiten de stad te verkennen bij fiets. In Panama bleek het echter Independence Day te zijn wat inhoudt dat er gedurende 3 dagen zo’n beetje de hele stad is afgezet, er parades zijn van voornamelijk drumbands en iedereen zich tegoed doet aan (fris)drank en eten. We genieten van de gezelligheid, maar na 3 dagen voortdurend naar tromgeroffel te hebben geluisterd besluiten we dat het mooi is geweest en reizen we door naar Portobelo. Portobelo is een klein dorpje aan de Caribische kant. We verblijven hier, omdat onze zeiltocht naar Cartagena vertrekt uit Portobelo. Helaas wordt Amber hier voor het eerst ziek en moet ze 1 ½ dag rustig aan doen. We vertrekken op 8 november en komen dezelfde avond aan op de San Blas eilanden. Hier zullen we 3 nachten blijven om vervolgens verder te varen naar Cartagena. Als we de volgende ochtend wakker worden en om ons heen kijken wanen we ons alweer in een paradijs. Schitterende eilanden, heerlijk weer en een heerlijk relaxte sfeer. Na 2 volle dagen snorkelen, chillen, zonnen en ontmoetingen met de lokale bevolking varen we verder naar Cartagena. Helaas werd Brent natuurlijk ook nog een dag ziek, want dat voorkom je natuurlijk niet als je 24-7 met elkaar bent, haha. De tocht van de San Blas Eilanden naar Cartagena duurde in totaal 36 uur en de zee was behoorlijk ruig. Na 36 uur op bed liggen vanwege de zeeziekheid waren we dan ook blij dat we eindelijk in Cartagena en ons volgende land waren aangekomen!
Colombia; “het land van de vele mogelijkheden” Of je nou op zoek bent naar zon, zee, strand, natuur, cultuur of historie.
Wij begonnen in Cartagena. Nog een beetje wiebelig en niet helemaal fit van onze zeiltrip besloten we de dag van aankomst maar rustig aan te doen en uit te zoeken wat we de komende dagen wilden gaan doen. We besloten de eerste dag het mooie historische gedeelte van Cartagena te verkennen; romantische straatjes, mooie kerken en veel toeristen... In de middag wilden we naar het fort in Cartagena. Op de weg hier naartoe merkten we al dat veel mensen in een feeststemming waren. Toen we eenmaal bij het fort waren aangekomen bleek deze net te sluiten omdat, zo bleek dus de 13e van november de dag van onafhankelijkheid is in Cartagena. Dit feest zou vanaf 14:00 uur losbarsten, vandaar dat we al veel mensen waren tegengekomen in een feeststemming. Toen we eenmaal terugliepen naar het hostel bleek dat we midden in de feestende menigte terechtkwamen. Nou is dat normaal gesproken niet zo erg net als in Panama, maar in Colombia is het schijnbaar gebruikelijk om elkaar onder te spuiten met een soort scheerschuim en daarnaast in te smeren met ruwe olie. Heel leuk gezicht alleen hadden wij hier niet echt op gerekend, dus leek het ons beter om toch maar even een taxi naar het hostel te pakken om niet als een duo penotti daar aan te komen. Na Cartagena vertrokken we naar Santa Marta. Dit was een goede uitvalsbasis om onze trip naar de Ciudad Perdida (The Lost City)en Tayrona National Park te regelen. De trip naar The Lost City was werkelijk schitterend. De tocht was verdeeld in trajecten van in totaal 23 kilometer naar Ciudad Perdida. De eerste 3 dagen liepen we naar de Ciudad Perdida toe. Elke dag liepen we ongeveer 6 uur om vervolgens in een kamp aan te komen waar we de nacht in een soort slaapbedden doorbrachten. Onderweg kwamen we veel ezels tegen die ons eten droegen, een mooi gezicht. Ook kwamen we veel indianen tegen die in de bergen wonen. Het verschil tussen de meisjes en de jongetjes kon je moeilijk zien, omdat ze beide lang haar hadden. De jongetjes droegen een tasje en de meisjes een ketting, daaraan zag je het verschil. Op de 4e dag waren we dichtbij de Ciudad. Om bij de Ciudad Perdida te komen moesten we 1200 treden beklimmen om vervolgens dezelfde 23 kilometer weer terug te lopen. Helaas bleek Amber al na dag 1 last van blaren te hebben, waardoor de tocht dubbel zo lang leek(en terug liepen we in 2 dagen). Na Ciudad Perdida zijn we 2 nachten gaan camperen in Tayrona National Park. In dit park kan je zomaar door de dichte jungle lopen om vervolgens uit te komen bij één van de mooie stranden. Op zich was dat al een unieke ervaring, maar wat het nog bijzonderder maakte was dat Amber hier ook jarig was! Helemaal afgesloten van de buitenwereld, zonder internet of bereik hebben we heerlijk kunnen genieten van de rust en van elkaar. Na Tayrona National Park gingen we naar Taganga, een kustplaatsje boven Santa Marta, waar we als verlaat verjaardagsetentje zijn gaan dineren bij Babaganoush (heerlijk eten, gerund door een Nederlandse kok) In Taganga is Brent verder wezen duiken en ging Amber snorkelen. Na lekker een paar dagen te hebben gerelaxed vlogen we van Santa Marta naar Medellín. Met de bus had je hier waarschijnlijk een uurtje of 20 over gedaan, maar gelukkig was het maar 1 uurtje vliegen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld, waar het inmiddels al 20:00 uur was, waren we genoodzaakt om een taxi te nemen, wat ons al gauw 20 euro zou kosten. Toen sprak plots een Colombiaans meisje en haar vriend (Carolina en Felipe) ons aan en ze vroeg of we misschien een lift naar ons hostel nodig hadden. Zo’n voorstel konden we natuurlijk niet weigeren en naast het feit dat dit natuurlijk al geweldig was vonden ze het ook leuk om ons gelijk maar een korte rondleiding te geven door Medellín. Zo hebben we al de typisch Colombiaanse specialiteiten met ze geproefd en hebben ze ons al de mooie plekken van Medellín laten zien. Buiten de stad hebben we verder een bezoek gebracht aan La Piedra (The Rock) wat een grote rots is die middenin een vlakke vallei staat tussen vele watertjes. Je kan je voorstellen dat je daar bovenop een geweldig uitzicht hebt over het landschap. En dat wilden we natuurlijk niet missen. Na een klim van 672 treden kwamen we eindelijk boven en was het uitzicht spectaculair.
Na Medellín zijn we doorgereisd naar Manizales. Een plaats die middenin een vallei ligt tussen al de koffieplantages. De volgende dag besluiten we dan ook meteen een koffietour te doen bij de plantages van Hacienda Venecia. We krijgen er uitleg over de verschillende koffiebonen, mogen ze roosteren en krijgen er een rondleiding over de koffieplantage zelf. Daarna hebben we een heerlijke lunch en kopen we als souvenir voor aan de muur in ons nieuwe huis een koffiebonenzak. De dag erna gaan we lekker relaxen in een termales (natuurlijke baden met heetwater uit de bergen). Na Manizales gaan we naar onze laatste bestemming in Colombia; Bogotá. De busrit erheen was spectaculair haha. Manizales ligt tussen de bergen en daar ging de bus dus ook doorheen. Daar gingen we weer met onze wagenziekheid, de pilletjes helpen helaas niet… na een tussenstop gaat het gelukkig weer beter en kunnen we na een paar filmpjes de lichten van Bogotá in de verte zien. Het is al laat dus nemen we een taxi naar ons hostel. De dag erna verkennen we de stad met haar mooie straten, pleinen en kerken. Ook maken we nog een trip naar Zipaquira een plaatsje waar de beroemde zout kathedraal ligt in de grotten. Erg gaaf was dit om te zien en bizar dat ze dit zo lang geleden al gebouwd kunnen hebben onder de grond. Een uit zout bestaande kerk verlicht met verschillende sfeerlampen, wat een mooi gezicht. Na deze bezichtiging lopen we het stadje nog even in, drinken een lekkere jugo (vruchtensap) en gaan terug naar ons hostel. ’s Avonds kookt Brent weer een heerlijk gerecht en pakken we onze backpacks weer in, want de dag erna vliegen we naar Quito, Ecuador!
Panama; “het land van uitersten”
Vanuit Costa Rica zijn we met de bus via Sixaola, waarschijnlijk alleen bekend om zijn vele bananenplantages, de grens over gegaan naar Panama. Gaaf aan deze overgang is dat je daar de grens overloopt via een oude spoorbrug. Hierbij moest je ook nog wel goed opletten waar je je voeten neerzet aangezien er af en toe een plank miste. Om Panama in te mogen heb je een doorreisticket nodig en het scheelde dat we nog ons oude vliegticket hadden wat ons weer veel geld bespaarde aangezien we ook al verhalen hadden gehoord van mensen die niet in het bezit waren van een doorreisticket en handje contantje maar even wat geld moesten betalen voor een stempel. Hier is blijkbaar dus alles te koop ;-) Om bij onze eerste bestemming, Bocas del Toro, aan te komen moesten we een boot nemen wat uiteindelijk nog bijna een uur duurde. Eenmaal aangekomen op Bocas merk je gelijk de relaxte sfeer van het eiland. Wat hebben wij hier een top tijd gehad. Super goed hostel met weer warm water (dat warme water ga je toch wel erg waarderen! ;-)) De 1e dag doen we een boottocht naar verschillende eilanden die enkel bestonden uit wit strand, palmbomen omringd door een blauwe zee met een overvloed aan zon, wat een paradijs! Onderweg stoppen we ook nog even in Dolphin Bay om de aanwezige dolfijnen te bekijken. De volgende dag gebruiken we om Bocas zelf te verkennen en op zoek te gaan naar een goede duikschool. We vinden The Dutch Pirate. Je zou verwachten dat hier een Nederlander aan het werk is, maar het blijkt dat een Canadees genaamd Andre, het onlangs heeft overgenomen en de naam is veranderd naar Bocas Diving Pirates. Andre is een ontzettend aardige man waar je je onmiddellijk thuis voelt. We besluiten om onze PADI te gaan halen en starten eerst met een discovery duik, omdat Amber het toch wel een beetje eng vond. Amber heeft gedurende de gehele duik geen moment de hand van de instructeur losgelaten (Brent begon zich al een beetje zorgen te maken), maar heeft de duik voltooid. Amber was er nog steeds niet helemaal uit, maar besluit het de volgende dag gewoon te proberen, maar na nog een duik toch maar besloten om er niet mee verder te gaan. Omdat Amber geen zin had om thuis te zitten en snorkelen wel erg goed ging is ze telkens tijdens het duiken van Brent gaan snorkelen op dezelfde plek. Intussen hadden we een uitstekend restaurant met uitzicht op zee gevonden, waar je voor 4 dollar per persoon uitgebreid kon lunchen. Na 6 duiken en een ruime voldoende voor het examen haalt Brent zijn PADI. Na 9 dagen op Bocas reizen we verder naar Boquete, wat denk ik geen verdere uitleg nodig heeft. Hier leek het ons leuk om midden in de nacht de vulkaan Barú te beklimmen om zodoende voor zonsopgang boven te zijn om dit mooie tafereel te aanschouwen. Vulkaan Barú ligt op zo’n 3500 meter hoogte en de route duurde volgens de boeken 13 kilometer (klopte volgens ons niks van) en het was steil omhoog. We starten om 23:30 uur en worden door een busje afgezet op een hoogte van 1000 meter, oftewel nog 2500 meter klimmen en tevens ook dalen. Waar de tocht volgens sommige maar zo’n 7 uur in totaal hoeft te duren zijn we in totaal 12 uur bezig geweest om zowel boven als weer beneden te komen. Bovenop de top kan je zowel de Pacifische zee als de Caribische zee zien en we waren tevens op het hoogste punt van Panama, wat wel heel gaaf was! Hoewel het uitzicht schitterend was, konden we door de vermoeidheid en de kou er niet zoveel van genieten en besloten we na een uurtje weer af te dalen naar beneden. Tijdens de afdaling hebben we elkaar echt er doorheen moeten slepen en eenmaal aangekomen in het hostel zijn we gelijk ons bed in gedoken en hebben we verder niks meer gedaan. Vanuit Boquete reizen we door naar Panama City wat een busrit was van zo’n 8 uur. We bezoeken het Panama kanaal en besluiten de stad te verkennen bij fiets. In Panama bleek het echter Independence Day te zijn wat inhoudt dat er gedurende 3 dagen zo’n beetje de hele stad is afgezet, er parades zijn van voornamelijk drumbands en iedereen zich tegoed doet aan (fris)drank en eten. We genieten van de gezelligheid, maar na 3 dagen voortdurend naar tromgeroffel te hebben geluisterd besluiten we dat het mooi is geweest en reizen we door naar Portobelo. Portobelo is een klein dorpje aan de Caribische kant. We verblijven hier, omdat onze zeiltocht naar Cartagena vertrekt uit Portobelo. Helaas wordt Amber hier voor het eerst ziek en moet ze 1 ½ dag rustig aan doen. We vertrekken op 8 november en komen dezelfde avond aan op de San Blas eilanden. Hier zullen we 3 nachten blijven om vervolgens verder te varen naar Cartagena. Als we de volgende ochtend wakker worden en om ons heen kijken wanen we ons alweer in een paradijs. Schitterende eilanden, heerlijk weer en een heerlijk relaxte sfeer. Na 2 volle dagen snorkelen, chillen, zonnen en ontmoetingen met de lokale bevolking varen we verder naar Cartagena. Helaas werd Brent natuurlijk ook nog een dag ziek, want dat voorkom je natuurlijk niet als je 24-7 met elkaar bent, haha. De tocht van de San Blas Eilanden naar Cartagena duurde in totaal 36 uur en de zee was behoorlijk ruig. Na 36 uur op bed liggen vanwege de zeeziekheid waren we dan ook blij dat we eindelijk in Cartagena en ons volgende land waren aangekomen!
Colombia; “het land van de vele mogelijkheden” Of je nou op zoek bent naar zon, zee, strand, natuur, cultuur of historie.
Wij begonnen in Cartagena. Nog een beetje wiebelig en niet helemaal fit van onze zeiltrip besloten we de dag van aankomst maar rustig aan te doen en uit te zoeken wat we de komende dagen wilden gaan doen. We besloten de eerste dag het mooie historische gedeelte van Cartagena te verkennen; romantische straatjes, mooie kerken en veel toeristen... In de middag wilden we naar het fort in Cartagena. Op de weg hier naartoe merkten we al dat veel mensen in een feeststemming waren. Toen we eenmaal bij het fort waren aangekomen bleek deze net te sluiten omdat, zo bleek dus de 13e van november de dag van onafhankelijkheid is in Cartagena. Dit feest zou vanaf 14:00 uur losbarsten, vandaar dat we al veel mensen waren tegengekomen in een feeststemming. Toen we eenmaal terugliepen naar het hostel bleek dat we midden in de feestende menigte terechtkwamen. Nou is dat normaal gesproken niet zo erg net als in Panama, maar in Colombia is het schijnbaar gebruikelijk om elkaar onder te spuiten met een soort scheerschuim en daarnaast in te smeren met ruwe olie. Heel leuk gezicht alleen hadden wij hier niet echt op gerekend, dus leek het ons beter om toch maar even een taxi naar het hostel te pakken om niet als een duo penotti daar aan te komen. Na Cartagena vertrokken we naar Santa Marta. Dit was een goede uitvalsbasis om onze trip naar de Ciudad Perdida (The Lost City)en Tayrona National Park te regelen. De trip naar The Lost City was werkelijk schitterend. De tocht was verdeeld in trajecten van in totaal 23 kilometer naar Ciudad Perdida. De eerste 3 dagen liepen we naar de Ciudad Perdida toe. Elke dag liepen we ongeveer 6 uur om vervolgens in een kamp aan te komen waar we de nacht in een soort slaapbedden doorbrachten. Onderweg kwamen we veel ezels tegen die ons eten droegen, een mooi gezicht. Ook kwamen we veel indianen tegen die in de bergen wonen. Het verschil tussen de meisjes en de jongetjes kon je moeilijk zien, omdat ze beide lang haar hadden. De jongetjes droegen een tasje en de meisjes een ketting, daaraan zag je het verschil. Op de 4e dag waren we dichtbij de Ciudad. Om bij de Ciudad Perdida te komen moesten we 1200 treden beklimmen om vervolgens dezelfde 23 kilometer weer terug te lopen. Helaas bleek Amber al na dag 1 last van blaren te hebben, waardoor de tocht dubbel zo lang leek(en terug liepen we in 2 dagen). Na Ciudad Perdida zijn we 2 nachten gaan camperen in Tayrona National Park. In dit park kan je zomaar door de dichte jungle lopen om vervolgens uit te komen bij één van de mooie stranden. Op zich was dat al een unieke ervaring, maar wat het nog bijzonderder maakte was dat Amber hier ook jarig was! Helemaal afgesloten van de buitenwereld, zonder internet of bereik hebben we heerlijk kunnen genieten van de rust en van elkaar. Na Tayrona National Park gingen we naar Taganga, een kustplaatsje boven Santa Marta, waar we als verlaat verjaardagsetentje zijn gaan dineren bij Babaganoush (heerlijk eten, gerund door een Nederlandse kok) In Taganga is Brent verder wezen duiken en ging Amber snorkelen. Na lekker een paar dagen te hebben gerelaxed vlogen we van Santa Marta naar Medellín. Met de bus had je hier waarschijnlijk een uurtje of 20 over gedaan, maar gelukkig was het maar 1 uurtje vliegen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld, waar het inmiddels al 20:00 uur was, waren we genoodzaakt om een taxi te nemen, wat ons al gauw 20 euro zou kosten. Toen sprak plots een Colombiaans meisje en haar vriend (Carolina en Felipe) ons aan en ze vroeg of we misschien een lift naar ons hostel nodig hadden. Zo’n voorstel konden we natuurlijk niet weigeren en naast het feit dat dit natuurlijk al geweldig was vonden ze het ook leuk om ons gelijk maar een korte rondleiding te geven door Medellín. Zo hebben we al de typisch Colombiaanse specialiteiten met ze geproefd en hebben ze ons al de mooie plekken van Medellín laten zien. Buiten de stad hebben we verder een bezoek gebracht aan La Piedra (The Rock) wat een grote rots is die middenin een vlakke vallei staat tussen vele watertjes. Je kan je voorstellen dat je daar bovenop een geweldig uitzicht hebt over het landschap. En dat wilden we natuurlijk niet missen. Na een klim van 672 treden kwamen we eindelijk boven en was het uitzicht spectaculair.
Na Medellín zijn we doorgereisd naar Manizales. Een plaats die middenin een vallei ligt tussen al de koffieplantages. De volgende dag besluiten we dan ook meteen een koffietour te doen bij de plantages van Hacienda Venecia. We krijgen er uitleg over de verschillende koffiebonen, mogen ze roosteren en krijgen er een rondleiding over de koffieplantage zelf. Daarna hebben we een heerlijke lunch en kopen we als souvenir voor aan de muur in ons nieuwe huis een koffiebonenzak. De dag erna gaan we lekker relaxen in een termales (natuurlijke baden met heetwater uit de bergen). Na Manizales gaan we naar onze laatste bestemming in Colombia; Bogotá. De busrit erheen was spectaculair haha. Manizales ligt tussen de bergen en daar ging de bus dus ook doorheen. Daar gingen we weer met onze wagenziekheid, de pilletjes helpen helaas niet… na een tussenstop gaat het gelukkig weer beter en kunnen we na een paar filmpjes de lichten van Bogotá in de verte zien. Het is al laat dus nemen we een taxi naar ons hostel. De dag erna verkennen we de stad met haar mooie straten, pleinen en kerken. Ook maken we nog een trip naar Zipaquira een plaatsje waar de beroemde zout kathedraal ligt in de grotten. Erg gaaf was dit om te zien en bizar dat ze dit zo lang geleden al gebouwd kunnen hebben onder de grond. Een uit zout bestaande kerk verlicht met verschillende sfeerlampen, wat een mooi gezicht. Na deze bezichtiging lopen we het stadje nog even in, drinken een lekkere jugo (vruchtensap) en gaan terug naar ons hostel. ’s Avonds kookt Brent weer een heerlijk gerecht en pakken we onze backpacks weer in, want de dag erna vliegen we naar Quito, Ecuador!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
